حال این روزهایم بینهایت شبیه روزهای تلخ بهار است
وقتی تنهایی در کنج اتاق تاریکت کز میکنی.
ساعتم سالهاست که خوابیده در کنج میز شلوغم...
و سکوت میکنم بر حسادت این همه تنفر از دل.
درمان درد بی درمانم همین تکیدن در اتاق تاریک، سکوت، و نشخوار خاطرات است.
همین بس است به گمانم.
تو هم بس کن؛ قبول حق با توست!
-----------------------------------------------------------------
پ. ن: چه فرقی میکند وقتی عاشقانه هایت سهم دیگری است؟
به جمغ وبلاگ نویسان دیوانه خوش آمدید
ممنونم،
شما از طرف خود بلگ اسکای این رو فرستادید؟